De Amerikaanse Mac en de Australische Kelly hebben elkaar op de universiteit leren kennen en zijn in een nieuwe fase van hun leven beland. Ze staan nog met één been in hun studententijd en met het andere in het volwassen leven met alle bijkomende verantwoordelijkheden. De dertigers zijn bij het ouderschap aanbeland en dat vereist nog best een organisatie. Gaan stappen is er nauwelijks nog bij. Pogingen om hun jonge dochter te betrekken bij het uitgaan stranden vroegtijdig, veelal door algehele uitputtingsverschijnselen. Mac en Kelly hadden het vijf jaar geleden niet kunnen bedenken, maar nu zijn ze toe aan (nacht)rust en regelmaat. De naastgelegen huizen staan leeg, maar al vlot dienen de nieuwe buren zich aan. Rechts komt een rustig homostel met een kind te wonen. Links een enorme nachtmerrie. Het leven van het stel dreigt een regelrechte hel te worden als blijkt dat er een studentendispuut is neergestreken.
Dit is het weinig hoopgevende uitgangspunt van de burenkomedie Bad Neighbours van komedieregisseur en -schrijver Nicholas Stoller. De jonge ouders gaan niet gelijk vol op het orgel, maar staan aanvankelijk een diplomatieke strategie voor. Hun eigen studententijd ligt immers nog niet zo heel ver achter ze en het is belangrijk dat je de boodschap duidelijk doch cool brengt. Het eerste contact met preses Teddy en zijn onderdanen verloopt in ieder geval heel gemoedelijk. De studenten lopen weg met dochtertje Stella en als er overlast is van te harde muziek dan valt daar altijd rekening mee te houden. Maar Teddy maant Mac en Kelly wel om eerst naar hem toe te komen en niet gelijk de politie te bellen. Als er tijdens het eerste feestje overlast ontstaat, gaat het tweetal in pyjama naar het dispuutshuis. Gastvrij worden ze binnengelaten en met de babyfoon in de hand hebben Kelly en Mac de avond van hun leven. Maar hoe lang duurt het voordat ze alsnog de poppen aan het dansen hebben?
Seth Rogen speelt de komische goedzak waar hij zo onderhand patent op heeft. Hij heeft de lach aan zijn kont hangen met sterke observaties over de belachelijk gespierde armen van Teddy, of de exacte invulling van het ouderschap en seks met je vriendin, terwijl je een starende koter in de buurt hebt. Rogens Australische tegenspeelster is verbaal aan hem gewaagd en zit wat humor en aanvalsplan betreft op één lijn. Maar ook met zijn vrienden en collega’s keuvelt Mac wat af. Het gaat allemaal op het gemoedelijke vrije babbeltoontje, bekend van de Judd Apatow-komedies. Daar lijnrecht tegenover staan de studenten die geen studieboek open lijken te doen en alleen maar voor de lol gaan, maar die we ook hardop hun strategie horen bespreken. Het lijkt er in het begin nog op dat Mac en Kelly zich zelf alle ellende op de hals hebben gehaald. Zij hebben er immers voor gezorgd dat de boel escaleert.
De beste manier om je vijand te lijf te gaan is het hol van de leeuw opzoeken. Deze gedachtegang resulteert in een aaneenschakeling van snode plannetjes om het dispuutsysteem van binnenuit te vernietigen. Bad Neighbours, dat aan de andere kant van de Atlantische oceaan als Neighbors werd uitgebracht, laat een aangename mix tussen slapstick en verbale humor zien. Soms schiet dit door in puberale ongein. Wat deze burenruzie onderscheidt van veel andere komedies is de betrekkelijk geloofwaardige personages en de emoties waardoor ze gedreven worden. Stoller probeert er zelfs nog een moraal tegenaan te gooien zonder hier al te veel in door te drammen. Het cliché dicteert dat een goede buur beter is dan een verre vriend. Maar slechte buren kunnen je tot waanzin drijven en tegelijkertijd de bioscoopganger een vermakelijk avondje uit bezorgen.
